ZX SPECTRUM

WYKRES

 Program "Wykres" bada przebieg zmienności dowolnej funkcji f
dostępnej z klawiatury ZX SPECTRUM o długości nieprzekraczającej
128 znaków. Dziedziną funkcji moze być przedział lub suma
przedziałów rozłącznych (max. 10). Przedziały mogą być otwarte,
domknięte lub jednostronnie domknięte. Należy je podawać w
tradycyjnej notacji od lewej do prawej strony. Dopuszczalne są
przedziały jednopunktowe.
 W każdym przedziale funkcja może być inaczej definiowana.
 
	Program umozliwia m.in:
1. Rysowanie wykresów funkcji, jej całek oraz pochodnych 
   dowolnego rzędu w układach współrzędnych z dwoma rodzajami
   jednostek.
2. Porównywanie wykresów różnych funkcji, względnie ich całek
   czy pochodnych.
3. Przybliżone rozwiązywanie równań postaci f(x)=0 (miejsca
   zerowe funkcji f).
4. Sprawdzenie poprawności podanej dziedziny funkcji.
5. Odczyt punktów nieciągłości, ekstremów właściwych, tabeli
   wartości funkcji (zwykle dla 250 argumentów).
6. Drukowanie wyników i wykresów na drukarce oraz nagranie
   obrazu z wykresem na taśmie.
   
 Wprowadzanie danych do programu należy rozpocząć od podania
ilości przedziałów, w których funkcja jest okreslona.
Następnie podajemy funkcję i przedział określoności.
 Ewentualne błędy w określeniu dziedziny nie wpłyną na wyniki
obliczeń, ale zostaną zasygnalizowane po wstępnej analizie
funkcji. Na planszy INSTRUKCJA będzie migać litera F - zapis
funkcji. Wywołanie tej opcji spowoduje wyswietlenie pytajnika
przy złym przedziale.

Inne opcje na planszy INSTRUKCJA:

O - rysowanie wykresu funkcji, jej całek oraz pochodnych
    dowolnego rządu w optymalnie wybranych jednostkach.
    Optymalizacja jednostek odnosi się do osi OY i polega na
    takim ich doborze aby wykres funkcji wypełniał ekran.
    Położenie osi dobierane jest automatycznie. Dobre rezultaty
    uzyskuje się dla funkcji ograniczonych.

J - podobnie jak O, z tym że na osi OY są takie same jednostki
    jak na osi OX. Umożliwia to obejrzenie wykresu we właściwych
    proporcjach. Niewidoczne fragmenty wykresu można obejrzeć
    przesuwając oś OX.

T - tabela wartości funkcji

E - ekstrema właściwe

C - punkty nieciągłości

Z - miejsca zerowe funkcji

B - zmiana barw

P - początek programu

0 - kasowanie programu
1 - monitor
2 - drukarka

 Wybranie opcji O lub J powoduje wyświetlenie (przesuwający się
napis w dolnej części ekranu) kolejnego menu. Przesuwanie napisu 
można zwolnić wciskając klawisz, który nie wywołuje żadnej opcji.
Menu zawiera:

F - rysowanie wykresu funkcji

P - rysowanie pochodnych

C - rysowanie wykresu całki nieoznaczonej dla wybranego warunku
    początkowego i następnych wykresów całek otrzymanych już
    funkcji. Jeśli dziedzina zawiera punkt 0, to dla tego punktu
    nastąpi pytanie o warunek początkowy i z tego punktu 
    startuje procedura rysująca wykres całki. W innym przypadku
    pytanie o warunek początkowy jest formułowane dla pierwszego
    punktu ciągłości funkcji f podanego w zaokrągleniu. Gdy w
    trakcie rysowania całki zostanie napotkany punkt nieciągłości,
    to procedura jest przerywana i znów program zadaje pytanie o
    warunek początkowy

Z - Zmiana wysokości osi OX o zadeklarowaną później ilość jednostek.
    Wprowadzenie dodatniej liczby przesuwa oś OX w górę, ujemnej -
    w dół. Jeśli omyłkowo wywołamy tę opcje, to unikamy czyszczenia
    ekranu podając 0 jako liczbę jednostek.
    
S - nagranie obrazu na taśmę magnetofonową

W - wydruk obrazu na drukarce

N - wprowadzenie nowej funkcji bez czyszczenia ekranu. Umożliwia to
    porównywanie wykresów różnych funkcji. Poszerzenie dziedziny
    "poza" ekran jest możliwe tylko po powrocie do początku programu.

I - powrót do planszy INSTRUKCJA

 Migający znaczek w prawym górnym rogu ekranu sygnalizuje rysowanie
wykresu (który czasami może być niewidoczny).
 Dokładność obliczeń zależy od wielkości zadanej dziedziny.
 
Wiesław Gębarowski